Do uszkodzenia dochodzi nagle, zwykle podczas aktywności. Miesień ten wykonuje wiele ruchów: zginanie stawu ramiennego, unoszenie ramienia do przodu, zginanie przedramienia. Wszystkie te ruchy mogą odbywać się równocześnie. Głowa długa jest również depresorem i stabilizatorem ramienia.
Mięsień dwugłowy ramienia – składa się z dwóch głów:
Rys. 1 Mięśień dwugłowy ramienia
Ku dołowi obie głowy mięśnia dwugłowego ramienia łączą się we wspólny brzusiec przechodząc niżej w płaskie – rozcięgno mięśnia dwugłowego ramienia przyczepiając się do guzowatości kości promieniowej.
Rys. 2 Mięsień dwugłowy ramienia
Uszkodzenie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego w wieku średnim i starszym spowodowane jest najczęściej rozwijającymi się zmianami zwyrodnieniowymi i dotyczy głównie mężczyzn. U młodych mężczyzn mamy przeważnie do czynienia z zerwaniem mięśnia dwugłowego ramienia.
Czynnikami predysponującymi do takiej kontuzji mogą być:
Do przerwania ścięgna dochodzi z reguły w jego części mięśniowo- ścięgnistej. Charakterystycznym objawem jest ból ramienia połączony z jednoczesnym uczuciem „rozdzierania”. Rozpoznanie w przypadku przerwania ścięgna jest łatwe ponieważ mięsień się obkurcza i powstaje typowe zgrubienie mięśnia. Najbardziej widoczne jest osłabienie przedramienia. Zgięcie łokcia jest możliwe dzięki działaniu głowy krótkiej mięśnia dwugłowego.
Leczenie całkowitego przerwania mięśnia wymaga indywidualnego podejścia. Leczenie jest różne i zależy od wieku chorego, miejsca uszkodzenia, wykonywanego zawodu. U osób w wieku starszym zwykle nie stosuje się leczenia operacyjnego.
Plan rehabilitacji po naprawie całkowitego proksymalnego rozerwania ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia obejmuje zastosowanie unieruchomienia za pomocą ortezy przez okres 4 tygodni, ćwiczeń biernych , ostrożnych ćwiczeń czynnych wspomaganych w pełnym zakresie ruchu i ćwiczeń izometrycznych. Dodatkowo można zastosować suplementy diety bogate w kwas hialuronowy i chondroitynę w celu poprawy jakości chrząstki stawowej i przyspieszenia regeneracji uszkodzonych tkanek. Po okresie 4 tygodni można wprowadzać lekkie ćwiczenia oporowe a po 8 tygodniach od zabiegu rozpocząć program ćwiczeń izotonicznych, wyciskania na ławeczce, ćwiczenia z taśmą. W celu ustalenia indywidualnego zestawu ćwiczeń należy zgłosić się do mgr rehabilitacji.
Autor: mgr Magda Łazarska